Malizna okrutna delikatnie kolorowa

Wiosna rozgościła się na dobre. Świat wabi i mami kwieciem i kolorem. Przepiękny jest teraz świat, w zachwycającej błękitno-zielonej tonacji pastelowej. Przykro, że za chwilkę kolorystyka zmieni się, wyostrzy. Na warsztacie nowa praca, w tonacji odpowiedniej.

Niewielki fragment całości. Praca nie jest gigantyczna. Praca robiona jest na aidzie "18. I to jest problem. Niewielki, ale jednak. Z całego serca i duszą po brzeg wypełnioną podziwiam dziewczyny, które robią duże, zabudowane obrazy. Podziwiam tym bardziej, jeśli wyszywają je na drobnej kanwie lub na lnie. Dla mnie jest to mistrzostwo świata. Niski pokłon drogie panie!
U mnie dla zmniejszenia rozmiarów padło na drobna kanwę. Wisiadło ozdobne ma to być. Ślęczę i męczę. Dziurki widzę i na tym widzenie się kończy. Nitki wbijam na wyczucie. Rozmazana plama złośliwie śmieje się przed oczamy biednymy. Okulary nie pomagają. Się zawezmę i założę obrożę ze szkłem powiększającym. Zawsze, ilekroć podobna marazma pojawia się w pracy trakcie, w głowie mej budzi się obraz. Ten, któren już powstał i teraz tylko wyskakuje, niczym diable z pudełka. Obraz zamczyska ogromnego, z wieżą wysoką a mroczną. Z okienkiem w postacie niewielkiej szczelinki, a w środku tej wieży, przed ową szczelinką siedzę ja i wyszywam. Gobelin gigantyczny. Wyszywam i nie marudzę. Zgięta sobie siedzę, melodię do wtóru z wiatrem nucę i przebijam igłę z nitką z przoda do tyłu i odwrotnie. Spokojnie, radośnie, skutecznie.... (wszak i tak z wieży nie wyjdę....)...
Pozdrawiam pięknie i słonecznie
ps. kanwa pomięta, jak to w trakcie desperackiej pracy...