Przedszkolna wyprawa w cały świat

Syn pojechał na wycieczkę. Przedszkolną. Przeżywam to silno, jako że jedną z opiekunek byłam. Do tych pór na wycieczki (córki) jeździł Tate. Cel wyprawy - muzeum techniki i wszelkiej dzieckowej swawoli. Najciekawsza dla maluchów była jazda i sam fakt. Dzieci w wieku lat 5,4 i 3. Problemów żadnych. Wrażeń moc. 3 godziny pilnowania minęły niczym wiosny mgnienie. A raczej nie pilnowania, a uczestniczenia, oglądania, bawienia się. Każda mama miała pod opieką 2, 3 dzieci.  To prawie jak z własnym rodzicem. Inna sprawa, że dzieciaczki szalenie ufne, tuliły się, garnęły, za ręce ciągnęły. Nasza grupa ubrana była w czerwone koszulki. Znak rozpoznawczy i miłe dla oka tło. I tak pięknie za rączki się trzymały, w parach swoich wędrowały...
Wyjście z przedszkola:

czekanie na autobus:

wsiadamy:

jesteśmy:

zabawy i odkrywanie:

oglądanie:

 

spożywanie:

wygłupianie:

Co mi się podoba: Pomoc rodziców. Nie jednego, dwóch, a jak wspominałam, jeden rodzic na 2,3 dzieci. W takiej sytuacji nie ma problemu i z 3-latkami. Nikt się nie zgubi, co chce poogląda, dotknie. Opiekun wszystko kontroluje i nie stresuje się. W grupie mojego syna panie wychowawczynie koncentrowały się na dopieszczaniu dzieci, dźwiganiu prowiantu i logistyce wszelkiej. Pod czujnym okiem kwoczym wszystkie dzieci miały.
Wszystkie dzieci ubrane w jeden kolor, a na pleckach naklejka. Ktoś się oburzy. Powie, że dzieci pometkowane. A to zwykłe bezpieczeństwo. Na kartce podane są numery telefonów i dla opiekuna, na wypadek zagubienia się poza całą grupę, i w bardziej dramatycznej sytuacji. Oraz nazwa i adres przedszkola. Same dzieci bardzo pilnowały, by karteczki były na swoim miejscy.
Posiłek. Maluchy doskonale radziły sobie w samodzielnym jedzeniu. Wyjmowaniu produktów z torebek, Piękne jest to namaszczenie, z jakim zabierają się do jedzenia. I właściwie wszystko co przygotowały mamy zostaje zjedzone. Nie ma marudzenia, grymaszenia. Super.
Kula. Metalowa kula, która powiększa się i zmniejsza. Inne oglądanie z dołu, inne z galerii na piętrze. Za każdym razem to samo zaskoczenie, kiedy pomału, pomału i nagle...!
Jestem matka sentymentalna...