na przekór

Jak każdy wie, lato jest. Ponoć tu i tam trudno to zauważyć. U mnie jest ono na pewno. Jeszcze dni temu kilka zachwycali my się z małżem, jak pięknie jest i inaczej. Jaka zima śnieżna a łagodna była. Bez mrozu i wiatru wilgotnego. Jaka wiosna długa i łagodna. I jak to temperatury ze wzrostem oszalałym do czerwca zechciały się wstrzymać. Normalnie od kwietnia niemal na golasa biega się. Jak wilgoci brak. I jak to rankiem trawka rosą okraszona jest. No normalnie istny cud na wsiach okolicznych. Taaa. To tak właśnie pięknie było. I się wybyło. Przyszła wilgoć, zmora i utrapienie. W dzień żar i w nocy żar. I już nie jest miło. Słabość jakaś na człowieka spływa i spływa po grzbiecie strużka też. Rozeźliło mnie to tak, że na przekór postanowiłam nową pracę począć. Materiał przygotowany. Czas na działania. W kolorystyce będzie takiej:

Zieleń traw, żółcie zbóż, nieba nie granaty. Niemal jak u mnie, tylko tam noce chłodne są, człowiekowi spać pozwalają i żyć!
Okular wypróbuję. Lejdiku słodki, moc jest, owszem. Do specjalisty pójdę. Na prawe oko musiałam silniej wziąć. 1,25 niepełny komfort powodowało. Póki co, tylko do robótek używam. Kurcze, schemat jak marzenie jest. Duży i czytelny! I do pism bankowych, do tych *** na samym dole złośliwie najmniejszą czcionką poddrukowanych. Teraz pokrętne matactwa są już czytelne!
Pozdrawiam gorąco.
Ps. A prosił małż zimą patrzeć na zimno i napawać, a magazynować na zaś. Prosił. Dobra żona posłuchała, teraz sobie zimowe foty ośnieżone poogląda i odrobina ulgi jest....