Gdyż z zimą już tak jest i niechaj będzie kolorowo nam...

Zima jak to zima lubi śniegiem prósznąć, mrozem ściąć. Świat mrokiem owinąć. Prawie tak jest na naszej wsi obecnie. I trudno się dziwić. Wszak wciąż jest zima. Króluje nam zgodnie z wszelką literą prawa i bezprawa dwa tygodnie z górką jeszcze. Potem można miauczeć. Wiadomo również, że zima zimie nie jest równa. Są zimy godne. Solidne. Srogie i siermiężne. Są również i takie bardziej z nazwy i przypadkowych opadów. Jak u mnie na ten przykład. Gdzie nam się śmiesznym żuczkom równać z północnymi stanami Stanów. O takim Michigan to nawet piosenkę śpiewają, że tam zawieje i zapada serce w śnieg... niejednokrotnie to i nawet nogi. U nas, jak już kiedyś wspominałam, kataklizm następuje przy -5 st.C. Ale tych odczuwalnych, czyli na termometrze jest jakieś 1-0 st.C. Mamy zimy, w które śniegu spadnie 2-3 cm przez cały sezon i temperatura nie schodzi poniżej +5 st.C. Są i takie bardziej polskie. A bywa i mroźno jak obecnie, że trzeszczą rury w chałupach. Różnie bywa. Największym dla mnie problemem jest "odcięcie" od świata. To nie NY czy nawet Paterson (za dwoma miedzami), gdzie wyjść można, ew. bułkę i mleko nabyć, gdyż tam gdzie okiem sięgnąć sklepy i sklepiki, kafejki i inne takie; wszystkie partery kamienic handlowo zagospodarowane. U mnie nawet sklepiku osiedlowego nie ma, gdyż kamienic ze sprzedażą brak. Ogrody za to są, dzewa, chaszcze i chałupy...Kiedy zaś śniegiem sypnie już, a sypie od serca, jakby pierz rozsypać, to siedzenie w chałupie pozostaje i patrzenie przez okno na świat. Wszelkie odśnieżania psu na budę się zdają. Nim się do końca dróżki dojdzie, od początku trzeba zaczynać. Na ulice spychacze nie wyjeżdżają. Świat zamiera. To i pięknie jest i dzieci w domu i jakby troszkę w więzieniu. Tu odległości ogromne... To odcięcie najbardziej, najsilniej męczy. Kiedy jednak przestaje nieco padać, kiedy ubrania wszystkie czwarty raz suszone i zostają same kalesony, to pobawić się można i "igloo" pobudować...

Zimę to ja baaaardzo lubię. Śnieżną, mroźną, dłuuugą, taka prawdziwą, w okowach trzymającą, a najbardziej tę ze słonkiem jako bonusem...

Ale wystarczy. Mam nadzieję, że w tym sezonie przedwakacyjnym nie będę już musiała zaprzyjaźniać się z krawężnikami, na okoliczność nagłego hamowania i z drogi wyślizgnięcia się. Że nie będę się już odkopywać, tudzież auta z zasp wypychać - fakt, przy życzliwej pomocy innych. Kurczowo kierownicy ściskać aż do białości, jakby to coś pomogło... I że wycieraczki zawszę zdążą odsłonić widoki. No taka niemądra to już na pewno nie będę, by w świat wyjeżdzać przy "malusim" śnieżku jak na zdjęciu parkingowym z poprzedniego pisania... Niech on sobie dopada do końca, niech pokaże na co go stać. Ja pohaftuję w tym czasie. W domku cieplutkim, przytulnym, przy filiżance aromatycznej herbaty. Gdyż tymczasem jedno już się wyhafciło. Pokażę mozół pracy wkrótce. Drugie w kolejce czeka. Kolorowe, tęczowe, wiosenne, o:

28 kolorków jak w twarz strzelił. I tym barwnym akcentem żegnam się cieplutko i lekko sennie już. Książka czeka i inne przyjemnostki.
ps. W niedzielę następuje u nas na opłotkach zmiana czasu. Oj będzie się działo, będzie....