"Stasiu" of Liberty

czyli wycieczka na środek rzeki.  

Wycieczka w jeden z pięknych słonecznych sobotnich dni. Zielona pani, jak nazywa statuę dziecko młodsze, pierwszy raz widziana przez syna z bliska, nadotykalnie. Dotychczas widział tylko z oddali. Kasia nie pamięta pierwszej wyprawy. Okazją było ponowne otwarcie wejścia na koronę. Choć po prawdzie, otwarto ją dawno. Bilety zamówiliśmy blisko 3 miesiące temu.

 Dla mnie wspaniała wyprawa. Niemal cały dzień albo na rzece, albo na wyspie. Słońce, wiaterek, poezja i widoki. Nieprzebrane tłumy turystów. Każdy pstryka, się ustawia. Nie tylko się, statywy też. Ludzie chodzą, siedzą, stoją, patrzą na statuę, na rzekę, na się wzajemnie. Pojedynczo i zbiorowo. Co niektórzy niecierpliwie patrzą na przystań i wyczekują upragnionego promu, by już odpłynąć, ochłonąć, pomedytować lub zapomnieć. Wycieczka na Statuę Wolności może być nie lada przeżyciem (nie zawsze miłym). Zależy co się chce oglądać i skąd się przybyło. Przybyć można w jeden sposób, jak to na wyspę: drogą wodną - stateczkiem, promem, taksówką wodną, żółtą nowojorską, taką na przykład jak ta:

Płynąć można z dwóch stron: od Nowego Jorku, pokazaną taksówką lub klasycznym promem, tudzież z New Jersey. Osobiście stawiam na to drugie rozwiązanie. Mniej ludzi, normalniejsi strażnicy, bilet na prom i na wyspę od ręki i przestrzeń większa. Kto wybierze przejażdżkę z Manhattanu, musi liczyć się z dłuuugaśnymi kolejkami, ściskiem, nerwami i przetrzepaniem jak na lotnisku, choć to ledwie wejście na prom. Strażnik czuje się ważny i z oddaniem wypełnia swoje obowiązki. W NJ też wypełnia, acz jakby z nieco mniejszym zaangażowaniem. Tylko paski obowiązkowo zdejmować trzeba. Co z rozrusznikami serca(?!) - nie wykluczam... Troszkę komedia, troszkę obawa, troszkę szaleńców jednak tu mieszka i drugie troszkę przybywa, to może tak ma być?!...
Bilety na koronę mieliśmy, się okazaliśmy wydrukiem, parking zapłacony, widoki popatrzone, wejściówka na stateczek nabyta, to na molo i czekamy, po uprzednich kontrolach wszelkich oczywiście. Pięknie jest. Słoneczko świeci. wiaterek delikatnie muska. Wchodzimy na pokład. Bez ścisku. Płyniemy.

 Widzimy. Zbliżamy się. Jest coraz ciekawiej. Ona absolutnie robi wrażenie. I to niebo w chmurkowej piance.

 Ludzie biegają od jednej burty do drugiej. Zdjęcia na potęgę. Co i rusz ktoś wchodzi w kadr. Nic to, obrobi się później, wytnie niepotrzebne. Opływamy wyspę, przystań jest nieco z zadniej strony, od NJ i oceanu.

Dopłynęliśmy, nie kołysze, jest szansa na cień...

Tak ją widzimy, wciąż od tylniej strony. Będzie pięknie. Idziemy za tłumem. Jednocześnie przybiło do nabrzeża kilka jednostek. Z NJ tylko ta nasza. Kolorowo jest, wesoło. Damy radę. Widać ludzi. To i my tam podążamy. Troszkę mąż goni, wzywa nas czas. Nasze wejściówki są wystawione na godzinę 13.00, po tym czasie przepadają. Zapasik mamy. Nie wiemy jednak, co nas czeka w środku. Podczas ostatniej mojej bytności Statua była zamknięta dla zwiedzających, pochodziliśmy tylko po wyspie. Mąż zaś dotarł na szczyt cokołu. To kiedyś.

 Pod Statuą ustawiony jest duży, długi biały namiot. To główne wejście. Pierwsze bramki i taśmy. Hamerykanie kochają taśmy. Ja niestety za każdym razem kiedy w "nie" wchodzę, czuję się jak cielak prowadzony na rzeź. Zatem pierwsza straż i pierwsze kontrole. Wchodzimy głębiej. Ło matko, to budynek i schody. W każdym razie mur jest, nie brezent. I taśmy się kończą...Oglądamy ogromny znicz. Replika? Jedyny z bliska, jaki udało nam się zobaczyć. Ten wolnościowy tak bardzo, bardzo wysoko, niemal poza zasięgiem aparatu i oczu.

Kilka schodków i gniazdo strażnicze. Pokazujemy wydruki biletów i koniecznie nasze ID, prawo jazdy na ten przykład. Ale dlaczego?! Okazuje się na szczęście, że my to my, że jesteśmy również bezpiecznymi, godnymi zaufania turystami, nie stanowimy zagrożenia.  Dostajemy w nagrodę papierowe bransoletki na ręce. Znaczy oznaczeni my. Idziemy dalej. Skoro zaobrączkowani, czyli na samiuśką koronę. A to oznacza, że torby wszelkie zostawiamy w podręcznym sejfie. Staś ma przednią zabawę. Schowek jest zamykany odciskiem kciuka, oczywiście Staśkowego kciuka. Możemy zabrać tylko aparat fotograficzny lub telefon jeśli jest aparatem (?!). To dla bezpieczeństwa.... Nie mam kieszeni i obroży na szyję do aparatu. Jestem zawiedziona. Przyjdzie taskać to ustrojstwo w rencach. Trudno. Wolę swój aparat, niż głuptaka mężowego. On wciąż się porusza i zamazania wychodzą. Nic to, my wybrańcy losu z wejściówkami zamawianymi na miesiące przed wyprawą ruszamy dalej. Stajemy przed dylematem: winda czy schody. Jaka winda (?), tam zresztą kolejka. Oczywiście wybieramy schody. Marne 300-dziesiąt stopni. Co to dla nas piechurów. Ponoć na schody może jednorazowo wchodzić określona liczna turystów. Widać przy nas to zmieniono. Tłum za nami, szczęśliwie przez chwilę przed nami nie. Idziemy. Zwyczajna klatka schodowa. Szaro pomalowana. Stopnie niezbyt wysokie, gumowane.Nieco duszno, ale idzie się przyjemnie. Przez pierwsze 200 stopni. Wyskoczył brak kondycji. Wstyd i sromota. Kolanka drżą. Rodzinka poszła dalej. Co to znaczy młodość. Umówiliśmy się spotkać na powierzchni bez schodów. To szczyt cokołu. Wokół taras widokowy. Kolanka nadal drżą, ale widoki przednie.

cdn

(zdjęcia bez podpisów pochodzą z internetu)