cudo natury...

Tak dawno mnie tu nie było, że nie zauważyłam zmian, jakie nastały w bloggerowych kulisach. Jakieś dziwne to. Nie wiem doprawdy, w jakim celu zmienia się coś, co było dobre i sprawdzone, a zmienia na dodatek na dziwne...?
No, ale ja niedzisiejsza jestem i raczej z dawnego kostycznego pokolenia. Nie o tym jednak chciałam pisać. Maleńkimi kroczkami wracam do świata blogowego i do świata w ogóle. Sesja i egzaminy już za mną. Jestem z siebie dumna, acz i wymęczona. Wszelkie uroczystości urodzinowo-komunijne też za nami. Koniec roku szkolnego jednej z dzieckowych szkół też. To teraz soboty już w całości należą do nas. Za chwilkę koniec szkoły głównej. Jak ten czas pędzi... W tym tygodniu dłuugi weekend. Dla moich maluchów baaaardzo dłuugi. Zaczyna się w środę w południe - skrócone lekcje i skończy dopiero w przyszłą środę. Ja mam niestety tylko jeden wolny dzień. I gdzie jest sprawiedliwość dziejowa? Chyba jej nie ma. W każdym razie wraz z tym weekendem rozpoczyna się sezon letni! My go już rozpoczęliśmy. W minioną niedzielę wybraliśmy się do sąsiadów oglądać ichsze cuda natury. Sąsiedzi to Pensylwania, a cuda to wodospady. Niby nic a cieszy. Rzecz się dzieje w Appalachach. Cudność. Cisza, zapachy jak w kraju rodzimym. To leśne, to traw po łąkach koszonych; traw tych co to zielem wszelkim przeplecione. W lesie wzniesienia i obniżenia, wszak górzysty teren to. Spokój, żywej ludzkiej istoty. W świadomości, że za krzakiem zwierz dziki czaić się może. I szumy, co tam szumy, grzmoty wodospadów. Tym razem dwóch. Las też piękny. Dziki, jak amazoński. Zieleń niemożliwie syta, świeża, soczysta. Iglaste, "liściaste" i egzotyczne liście plątały się wespół. Powietrza za grosz. Dzika wilgoć, a wysoko nad głowami ptasie skrzeki. Szok zapierający dech... Początek wyprawy i urokliwe strumyki

 

Dochodzimy do pierwszego z dwóch wodospadów. Jest absolutnie czarowny i uwodzicielski w swej skromności!

 

Dalej "amazońskim" lasem podążamy w górę..

 Ta chałupka jest na samym najpierwszym początku wyprawy i nosi nazwę drugiego z wodospadów, usytuowanego zdecydowanie wyżej i będącego zdecydowanie większym...

Po 244 stopniach mozolimy się w górę, by podziwiać cudo natury z różnych wyższych i bocznych perspektyw...

 

 

I to by było dzisiaj na tyle. Wracam z raju na ziemię i wkręcam się w wir pracowniczego życia.

Pozdrawiam gorąco, z odrobiną okolicznej parówki...

ps. robótkowo zastój. Oczy nadwErężone.