Z życia nieświątecznego

...wręcz społeczno-codziennego z dróg lokalnych. Nachodzą mnie od jakiegoś czasu nadmyślenia. Ubierają w słowa myśli z lat. Dziś postanowiłam wyartykułować je. One z przysiółków okolicznych i życia dziennego na ziemiach obcych. Pieśń pochwalna to będzie. O tyle w moim wykonaniu dziwna, że nie przepadam. Los jednak rzucił, to i co czynić. W minionym tygodniu śnieg spadł. Pierwszy w tym roku. Nie ostatni, ale może i tak być, że przedostatni. Taka aura.

Konieczność zmusiła mnie w śnieg ten padający wyjechać z domu. Dla mieszkańca nadwiślańskiego żadna to nadzwyczajność. I śnieg i wyjazd w niego... Dla mieszkańca tutejszego też. Jakieś tam inności są, czemu nie. Śnieg niby drobny, leniwy, ale wytrwały jakiś jednocześnie, w sobie zawzięty. Po godzinie zasypie świat tak, że się człowiek po kolana zapada. A ta malizna sobie sypie i sypie. Od dawna wiadomo, że lepiej w świat nie wyruszać w taki czas. Choć auta, jak to od Pawlakowych scen wiadomo na okolicznych wsiach największe są i najsilniejsze. I tu pierwsze nadmyślenie. Śnieg dopiero zaczął padać. Drogi jeszcze czarne, gdyż przed-zaśnieżone i solą posypane już. Ja małe autko posiadam. Letkie i bez dodatkowych wspomagań, tudzież innych bajerów. Jadę spokojnie. Wycieraczki łomocą jak głupie jakieś. Świat szary z domieszką bieli. Czuję, że przy zakrętach zaczyna mi kuprem rzucać. Zwalniam. Myślę sobie, trudno, się komu spieszy, niech sobie pas zmieni. Na pasy patrzę. Normalnie trzy są. Widzę jeden. Wszyscy jadą tym jednym wyjeżdżonym. Nikt nie klaksoni. Odległości spore.

Gdyby nie to białe z nieba, dzika rozkosz jazdy, prawie. Gdzie to nadmyślenie? Amerykanie jeżdżą różnie. Są nacje, którym nie powinno się wydawać prawa jazdy. Młodzi - wiadomo, też swoje przywileje szaleństwa i pośpiechu mają. Jest jednak taki czas, kiedy drogi hamerykąńskie są spokojne i bezpieczne. To czas silnego deszczu i czas silnych opadów śnieżnych. Dziwi mnie to każdego roku. Spokój i opanowanie. Troczki jadą równo 30-35 km/h autostradą.  Nie ma wyprzedzania, wybrzydzania, trąbienia. Wszyscy są równi wobec pogody, sic!

Całkiem różowo oczywiście nie jest. Jakieś idiocie zawsze się znajdzie, ale to minimalny ułamek z całości.
Co morelowe nawet nie jest, a dla odmiany irytuje okrutnie (trochę z innej beczki acz wciąż drogowej):
1) Hemerykanie uważają chyba, że migacz to zbędne coś, a z pewnością szalenie czasochłonne i męczące, zatem należy pominąć. Ok 70 % kierowców, może lekko przesadzam, ale tylko bardzo lekko;
2) skręcając w prawo należy zjechać na lewy pas i odwrotnie, koszmar!
3) znaki stop cztery na jednym małym skrzyżowaniu, najczęściej na placach handlowych. Teoretycznie w takiej sytuacji pierwszy jedzie ten, któren pierwszy do skrzyżowanka dojechał. Życie jednak kieruje się cwaniactwem i krętactwem.
Jutro o ewakuacji szkoły.
Pozdrawiam serdecznie życząc kulturalnego i spokojnego na drogach czasu spędzania...